Het belang van de acceptatie van de diagnose van mijn zoon/dochter.
Vanaf het moment dat we horen dat er een nieuw leven op komst is, begint er een reeks van interpretaties, zorgen, beslissingen, maar vooral VERWACHTINGEN.
De ouders, de familie en de wereld in het algemeen hebben om verschillende redenen, of het nu om behoefte, goedkeuring, organisatie gaat, een dringende behoefte gehad om ons in vakjes te plaatsen. Bijvoorbeeld: jongens dragen blauw en meisjes dragen roze, hoewel deze stereotypen langzaam zijn veranderd, blijft de wereld door gaan en creëert steeds meer van deze stereotypen.
Met het bovenstaande wil ik het moment beschrijven waarop die verzorger, of het nu de moeder, vader of familielid is, uit een spreekkamer komt met een medisch dossier dat aangeeft wat hij/zij misschien al vermoedde maar niet wilde accepteren, of wat hem/haar helaas verrast: een medische diagnose die aangeeft dat er een handicap is.
In beide gevallen is het even pijnlijk, zoals ik ooit een moeder hoorde zeggen die ik ooit heb geholpen: "Het voelt als een messteek in het hart." Misschien beschreef zij het zo en zullen sommige ouders zich erin herkennen, terwijl anderen dat misschien niet doen. Maar wat wel zeker is, is dat een medische diagnose die een handicap aangeeft voor een ouder, moeder en/of verzorger een pijnlijke ervaring is die die verwachtingen, die ik in dit artikel heb genoemd, ontwricht.
Volgens Castro, A. (2010) "is het gezin de eerste socialisator omdat het de sociale invloed op de persoonlijkheid van zijn leden, vooral die van de kinderen, bemiddelt. De functie van sociale reproductie die het vervult, bestaat uit het vormen van de eigenschappen van een persoonlijkheid in zijn nakomelingen, waar de maatschappij naar streeft."
Hoe eerder een kind wordt geaccepteerd zoals het is, hoe meer begrip en hulp het nodig zal hebben om die persoonlijkheid te ontwikkelen, die eerlijkheid en hard werken als basis heeft. Gezien deze informatie is het zo belangrijk dat het gezin de diagnose accepteert, net zo belangrijk als het starten van het revalidatieproces van het kind. De objectieve realiteit is dat hoe langer het duurt voordat het gezin de diagnose accepteert, hoe minder steun het kind van hen zal ontvangen, wat zijn ontwikkeling als persoon en zijn integratie in de samenleving aanzienlijk zal bemoeilijken.
Daarom stelt dit artikel voor om het belang van de vroege acceptatie van de diagnose door de familie te benadrukken, evenals klinische strategieën om de rouw rondom de handicap te behandelen.
Gedurende het leven is er een sociale constructie ontstaan rondom rouw, waarbij wordt aangenomen dat mensen alleen rouwen wanneer een geliefde sterft, terwijl iedereen in het dagelijks leven kleine rouwperiodes ervaart: niet op tijd op het werk kunnen zijn, iets willen eten maar het niet kunnen, niet genoeg tijd hebben om naar een gewenste plek te gaan, een huishoudelijk apparaat willen kopen maar het niet kunnen, en er zijn veel meer voorbeelden. Kortom, de mens komt constant voor het feit te staan dat het leven niet altijd aan zijn verwachtingen kan voldoen.
Evenzo, wanneer de vader, moeder en/of verzorger wordt geconfronteerd met die diagnose, leeft hij/zij een rouwperiode rondom de verwachtingen die hij/zij had van zijn/haar zoon of dochter, rouw begrepen zoals Elisabeth Kübler-Ross het definieert.
"Rouw is de natuurlijke reactie op verlies." Die verzorger voelt dat hij/zij iets verloren heeft: de versie van zijn/haar zoon of dochter die hij/zij had in de verwachtingen, door een medische diagnose. Het valideren van dat gevoel is belangrijk zodat elke ouder, moeder of familielid een nieuwe versie van hun zoon of dochter kan opbouwen en zo een fundamenteel onderdeel kan zijn van hun revalidatie.
Rouwen om de diagnose is geen lineair proces, we kunnen in de psychologie geen specifieke tijdsduur vaststellen. In feite rouwen sommige ouders en beginnen ze tegelijkertijd hun kinderen te helpen met hun naaste steunnetwerk.
Het is echter belangrijk om die fase in je leven te doorlopen om je kind snel te kunnen helpen. Het is bewezen dat ouders die een onverwerkte rouw om de handicap van hun kind hebben, de vooruitgang van hun kind in verschillende levensgebieden belemmeren. Niemand moet je vertellen hoe je je rouwproces moet doormaken, maar er zijn professionals, familieleden en een ondersteunend netwerk die je kunnen helpen zodat dit proces gemakkelijker wordt.
Tot slot, het is moeilijk om zelf te erkennen wanneer je een onverwerkte rouw om de handicap hebt. Daarom deel ik de volgende waarschuwingssignalen, zodat je een zelfanalyse kunt maken en een herkenningsproces kunt doorlopen om hulp te zoeken als je deze symptomen vertoont:
Meer focussen op wat mijn zoon of dochter niet kan doen en me daardoor frustreren.
De professionele aanbevelingen en medicatie negeren/ontkennen omdat ik denk dat hij/zij dat niet nodig heeft.
Intense verdriet en emotionele pijn, soms met bitterheid of boosheid richting mijn zoon of dochter vanwege zijn/haar handicap.
De handicap blijven ontkennen.
Heel vaak denken hoe het zou zijn als mijn kind geen handicap had.
Herinner jezelf: Houd van de zoon of dochter die je hebt, zoals hij/zij is, niet van de zoon of dochter die je in je verwachtingen wilde hebben.
DOOR DANNA MARRIAGA
PARODIPSYCHOLOOG.
STUDENT IN KINDERNEUROPSYCHOLOGIE.
REFERENTIES
Corona, Z., Rodríguez, Y., & Licea, Y. (2021). De acceptatie van de diagnose door de familie. Een voorwaarde die de opvoeder moet bereiken voor de juiste sociale integratie van kinderen met een handicap. Dilemas contemporáneos: educación, política y valores, 8(2), 00025. Epub 21 april 2021. https://doi.org/10.46377/dilemas.v8i2.2535
Comments